سابقه رنگ کردن موی سر انسان به دوران غار نشینی و انسان اولیه باز می‌گردد. انسان اولیه معتقد بوده است که با استفاده از رنگ کردن مو می‌تواند شیاطین و نیروهای اهریمنی را از خود دور کرده و بدین ترتیب برای خود و خانواده خود زندگی امن و ایمن فراهم کند. رنگ مو بر پایه ترکیب شیمیایی به سه دسته طبیعی، فلزی و آلی سنتزی قابل تقسیم است. هر یک از سه گروه مذکور از مزایا و معایبی برخوردار است و هر یک از مشتریان خاصی برخوردار است. در این یادداشت، انواع رنگ مو به اختصار تشریح می‌شود.

طبقه‌بندی رنگ مو براساس مواد سازنده آن انجام می‌شود

رنگ موهای طبیعی

این رنگ‌ها معمولاً از منابع گیاهی تهیه می‌شوند و مکانیزم عملکرد آن‌ها به این قرار است که رنگدانه‌ها به مو چسبیده و لایه‌ای را بر روی سطح مو شکل می‌دهند که جلوی ورود محصولات رنگی دیگر به مو را می‌گیرد، در واقع سطح مو را غیر قابل نفوذ کرده و هیچ تغییری در ساختار مو بوجود نمی‌آید. بعضی از شناخته شده‌ترین رنگ موهای طبیعی عبارت از بابونه معمولی، حنا، ایندیگو، پرک هندی، زرد چوبه، گل اخری قرمز، سنا، تره فرنگی، پوست گردو سیاه و در مواردی قرمز دانه است.

رنگ موها بر پایه املاح فلزی

این گروه جزء رنگدانه‌های طبیعی به شمار می‌آید. رنگ‌های فلزی رنگدانه‌هایی هستند که مثل دسته قبلی سطح مو را غیر قابل نفوذ کرده و به خاطر طبیعت شیمیایی آن‌ها و شرکت کردن در واکنش‌های شیمیایی با اکسیدان می‌توانند به شدت ساختار مو را تخریب کنند و ترمیم آن به سختی صورت می‌گیرد. به همین دلیل از این رنگ‌ها تقریبا استفاده‌ای نمی‌شود. رنگ‌های این گروه عموماً بر پایه املاح فلزی همانند سرب، مس، نیکل، آهن و بیسموت می‌باشد.

رنگ‌ موهای آلی سنتزی

این گروه در حال حاضر بیش‌ترین میزان رنگ موها در جهان را تشکیل داده است. این گروه از سنتز مواد شیمیایی و توسط کارخانه‌های شیمیایی تولید رنگ بدست می‌آیند. این گروه از رنگ موها بر پایه ترکیبات آلی سنتزی به سه گروه موقت، نیمه دائمی و دائمی تقسیم می‌شود. این نوع رنگ‌ها دارای رنگدانه‌های ریز تا درشت می‌باشند و از معایبی برخوردارند. اصلی‌ترین معایب این گروه ایجاد آسیب در اثر کاربرد بسیار بر موی سر انسان می‌باشد که به اصلاح می‌گویند رنگ دچار سوختگی شده است.