حضور و قرارگیری طولانی مدت زیرآفتاب باعث ایجاد صدمات و آسیب‌هایی روی پوست می‌شود. در این یادداشت، مکانیزم نور روی پوست تشریح می‌شود. هنگامی که اشعه نور (آفتاب) به سطح پوست می‌رسد، بخش کوچکی از آن در میان ضریب هوا و پوست منعکس می‌شود؛ اما، بخش عظیم دیگری وارد لایه اول پوست می‌شود و تا زمانی که رنگدانه‌های پوست میرا شود، از سطحی به سطح زیرین دیگر نفوذ پیدا می‌کند.

مکانیزم نور روی پوست، تأثیر بسیار زیادی در تغییر رنگ، سن، طراوت و نشاط پوست دارد

رنگدانه‌های پوستی، مولکول‌هایی هستند که براساس ضرایب تضعیف خود انرژی الکترومغناطیسی را در طول موج‌هایی مشخص جذب می‌کند. همان‌طورکه اشاره شد اولین و بیرونی‌ترین لایه از پوست انسان قشر شاخی است. میزان جذب نور در این لایه کم است و بخشی از نور در ناحیه مرئی طیف بطور یکنواخت در این لایه پراکنده می شود. لایه بعدی پوست انسان که اپی درمیس نامیده می‌شود. شامل سلول‌های تولیدکننده رنگ‌دانه یا همان ملانین است. اپیدرمیس بخشی از نور را منتشر می‌کند و بخشی از آن را جذب می‌کند. جذب نور در این لایه ناشی از جذب رنگ‌دانه های ملانین می‌باشد.

لایه دیگر که درمیس نامیده می‌شود. عمدتاً شامل رگ‌های خونی است که رنگدانه‌های هموگلوبین را اشغال کرده می‌باشد. درونی‌ترین لایه پوست انسان، هیپودرمیس نام دارد که میزان جذب آن در ناحیه مرئی طیف قابل صرف‌نظر است. قرارگیری پوست زیر نور آفتاب در طولانی مدت باعث پیری پوست می‌شود.

برای طراوت و مراقبت از پوست باید به تأثیرات نور توجه نمود

آسیب ناشی از این فرایندها علاوه بر پیری پوست با تیرگی و یا نابودی ملانین‌ها، افتادگی پوست، تحلیل عضلات زیرپوستی و نابودی آب پوست می‌شود. به همین دلیل توصیه می‌شود تا انسان و به طور جزئی‌تر پوست انسان روزانه، بیشتر از میزان مشخصی زیر آفتاب قرار نگیرد. زیرا، اثرات منفی در پی خواهد داشت.