آناتومی مو
مو را می‌توان رشته‌های طویلی تعریف کرد که متشکل از سلول‌های شاخی می‌باشد. این سلول‌ها از سطح بدن بیرون زده و اندازه آن‌ها از نظر طول و قطر بسیار متغیر و متفاوت است. نوع کراتین موجود در مو از نوع سخت بوده و با کراتین پوست تفاوت دارد. خصوصیات مو تا حد بسیار زیادی متأثر از کراتین بوده و دارای اسید آمینه و گوگرد زیادی می‌باشد که هر یک در حفظ سلامت مو نقش بسیاری دارد. اما افزون بر این دو ماده، آب، رنگدانه و عناصر معدنی همانند آهن، کلسیم، مس، منیزیم و منگنز و روی را تشکیل داده است. موها غیر از کف دست و پا تقریباً در تمام قسمت‌های بدن یافت می‌شوند و تعداد آن‌ها در نواحی مختلف بدن متفاوت است. در عین حال مو، چه از نظر آناتومی و چه از نظر فیزیولوژی، مجموعه متنوعی را تشکیل می‌دهد که می‌توان این مسئله را از اشکال ظاهری متفاوتی که به خود می‌گیرند، دریافت.
ساختمان مو
ریشه
ریشه در عمق پوست قرار دارد و قسمت زنده مو است. بخش زاینده و تولید کننده مو در انتهای ریشه مستقر است و پیاز مو نام دارد. عروق خونی، اعصاب و رنگدانه مو (ملانین) در پیاز مو قرار گرفته است. حجم پیاز مو تعیین کننده قطر عرضی مو (کلفت و یا نازک بودن ساقه مو) می‌باشد. موی بلوند و روشن به طور معمول نازک‌تر از موی قوه‌ای و مشکی است. کمی بالاتر از ریشه مو یک غده چربی متصل به مو وجود دارد که باعث روغن کاری ساقه مو می‌شود. این ترشحات تار مو را چرب کرده و آن را در مقابل رطوبت محافظت می‌نماید، به درخشندگی داده، از تبخیر نامتعادل آب جلوگیری کرده و مو را نرم و خوش حالت می‌سازد.
ساقه مو
این بخش از مو بیرون از پوست قرار داشته و یک ساختمان مرده است. اهمیت این بخش فقط از نظر زیبایی بوده ولی در عین حال بیش‌ترین توجه و مراقبت انسان متوجه این قسمت از مو می‌باشد. لایه خارجی ساقه دارای سلول‌هایی است که مانند سفال‌های شیروانی روی هم قرار گرفته‌اند. صافی، نرمی و درخشندگی ظاهری مو بستگی به سلامت و طرز قرار گرفتن این سلول‌ها دارد. از طرف دیگر مو در صورت آسیب دیدن این لایه به صورت بد حالت، مات، خشن و زیر درخواهد آمد. ساقه مو، از سه قسمت مدولا، کورتکس و کوتیکول تشکیل می‌شود.