تاریخ پیوند پوست

بدیهی است که انسان از ابتدا تاکنون به زیبایی خود و پیرامونش اهمیت زیادی قائل بوده و علاقه‌مند بوده که هر چه در کنار خود اعم از گیاهان و حیوانات را می‌بیند، زیبا و با نشاط باشد. بدین دلیل مشاطه‌گری و آرایش که از خصایص ذاتی بشر است، به عنوان کوششی در جهت افزایش زیبایی، رفع عیوب و کثیفی ظاهری خلق شد. از این‌رو دانشمندان در پی رفع عیوب ظاهری برآمدند که با آرایش و عملیات‌های سطحی مقدور نبوده و تنها با فرآیندهای جراحی امکان‌پذیر است. یکی از این جراحی‌ها، پیوند پوست است.

 تاریخ انجام نخستین پیوند پوست به درستی مشخص نیست. اما می‌توان گفت که انگیزه بشر در مورد پیوندهای حیوانی نخست پیوندهای نباتی بوده که به تدریج این تجربیات به طور آزمایشی در حیوانات به کار برده شده است. در اینجا هم مثل اکثر تجارب پزشکی حیوانات مخاطرات اولیه را از قبل بشر استقبال کردند. ولی باید توجه داشت که در این مورد حیوانات ذینفع نبوده و کسی برای زیباساختن آن‌ها یا عودت زیبایی از دست رفته‌شان اقدام به اینگونه اعمال نمی‌کرد. براساس برخی از مستندات، هندیان نخستین مبتکر پیوند پوست بوده‌اند.

 به طوری که در هشتصد سال پیش از میلاد حضرت مسیح (ع)، در کتاب مذهبی اهورو دا سوسروتا، به روایتی اشاره شده است که در آن بینی دزدی را برای قصاص قطع کردند. فردی برای ترمیم صورت وی، بخشی از پوست پیشانی دزد را گرفته و آن را بر روی بینی فرد کشید. به اصطلاح پیوند دنباله دار انجام داد. این علم از هندی‌ها به مصر، سپس به ایران، سرانجام به یونان و در نهایت به رم منتقل شد. در رم دو دانشمند در کتاب خود شیوه‌های پیوند پوست را به طور کامل تشریح کرده‌اند.

آن‌ها در کتاب خود نوشته‌اند کلیه نسوج زنده دارای خاصیت کاشته شدن و زندگی کردن در جای جدید هستند. در سال ۱۴۴۰ میلادی، برانکا و پسرش، جراح فرانسوی، بینی‌سازی را به وسیله پیوند دنباله‌دار فراگرفته و پس از مدتی این عمل را در جامعه پزشکی آن دوران ترویج دادند. این دو جراح از طریق این عمل توانستند هموپلاستی را عمل سازند.

روردن در عملیات آزمایشی خود پیوند روپوستی را نیز مورد توجه قرار داد و گزارش‌های معروف خود را در سال ۱۸۶۹ در برابر انجمن امپراطوری ایراد کرد. ولی چون این حقیقت قدری تازه بود عملیات وی با تردید تلقی گشت و تنها کسی که از او طرفداری کرد معلم وی بود. یک سال بعدی فرد دیگری آزمایشات روردن را انجام و اجرایی کرد و در نهایت نتایج بسیار درخشانی از آن گرفت و مورد تشویق و توجه انجمن پزشکی لندن قرار گرفت.